Dodaj do ulubionych:

Zmierzch z nocnym mrokiem zaplatają matę,

matę szeroką, półciemną, półjasną,

na czarne pasmo kładą srebrne pasmo,

na pasmo miękkie dwa pasma włochate…

Tkają w nią róże białe, jakieś iskry,

ram pozłacanych mrący uśmiech ryży,

uparte światło kryształowej miski

i niebieskawy blask okiennych krzyży…

Przez próg do parku idą i wciąż plotą,

i dalej wiążą włochate przędziwa –

nietoperz, księżyc goniący z tęsknotą,

skrzydłem zamiata i splot im przerywa…

                                             Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Dodaj do ulubionych:

Tekst piosenki  z repertuaru Marka Grechuty

Był już taki egzamin z historii, kiedy naraz wszyscy uczniowie oblali i został po nich uroczysty cmentarz
Nie ma pewności, że to był egzamin
Nie ma pewności, że wszyscy oblali
Jest pewność, że został po nich uroczysty cmentarz

Była już taka miłość, ale nie ma pewności, że to była nasza
Byli już tacy ludzie, ale nie ma pewności, że to byliśmy my
Ale nie ma pewności, że to byliśmy my
Ale nie ma pewności, że to byliśmy my

Był już taki język, ale nie ma pewności, że nim mówiliśmy
Były już takie latające pteranodony
Ale nie ma pewności, że to za naszych czasów
Ale nie ma pewności, że to za naszych czasów

Było już takie milczenie, ale nie ma pewności, że to pomiędzy nami
Był już koniec świata, ale nie ma pewności, że to naszego świata
Ale nie ma pewności, że to naszego świata
Ale nie ma pewności, że to naszego świata

Była już taka miłość, ale nie ma pewności, że to była nasza
Byli już tacy ludzie, ale nie ma pewności, że to byliśmy my
Ale nie ma pewności, że to byliśmy my
Ale nie ma pewności, że to byliśmy my

                                                                Ewa Lipska

Dodaj do ulubionych:

Samotne drzewo pośród łąki,
Co z niebem tylko cicho gada.
I swoje bóle i tęsknoty,
Bogu i chmurom opowiada.

Rośnie tam samo, opuszczone,
Przez braci wszystkich, siostry wszystkie
I tęskni wiecznie za miłością
O której chmury mówią mgliście.

I czeka ciągle wiosną, latem.
I zimą mroźną nawet czeka.
Może mu kiedyś wiatr przyjaciel
Przywieje miłość gdzieś z daleka?

I chociaż ciągle wicher wieje,
Przenosząc nowych nasion krocie.
To żadne z drzew tam nie chce rosnąc,
By ulżyć jemu w tej tęsknocie.

                                                                     Augustyna

                                                Samotne drzewo – Wiersze.kobieta.pl

Dodaj do ulubionych:

Polska wierzba, krzywa, pochylona,

Piorunami trafiana raz po razie,

Ma tysiące gałęzi, zieleńszych od liści, Prostych, promiennych,

Które biją z jej piersi jak akty strzeliste, Ku niebu, w ekstazie!

Wielki, wielki mam sentyment dla tej wierzby!

Jak ona wierzy w życie! — I my wierzmy…

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Dodaj do ulubionych:

Nienawiść to jest serca trwoga,

Gdy nie czuje nic

Odwaga, aby z tym jakoś żyć

Bo kiedy się zmienia serce z kamienia

W najczulszy skarb

To tak, jakby człowiek

Wychodząc z cienia,

Zobaczył blask

 

Otulam się różową kołdrą

Myślę o czym chcę

Co będzie jutro – chyba już wiem

Twoje i moje czasu powoje

Praca i sen

Ludzie, dla których nigdy nie będę

Taka, jak chcę

 

Kiedy się stanę plamą na ścianie

Nie myśl o mnie źle

Życie to tylko chwila, kochanie

Nie zatrzymasz jej

Kiedy już wszędzie mało mnie będzie

Musisz wiedzieć, że

By przeżyć taką chwilę warto czekać wiek

Dodaj do ulubionych:

Nie pamiętam twojego imienia,

koloru twoich włosów, oczu.

Nie wiem, kiedy to było,

gdzie, przy jakiej okazji.

Czasem tylko, ostrożnie

wydobywam z pamięci

ten gest, z jakim postawiłaś

przede mną kompot z rabarbaru.

I zaraz, przerażony,

chowam w panice ruch twojej ręki

z powrotem w niepamięć.

Aby nie zwariować z czułości.

Dodaj do ulubionych:

pod moją lewą pachą

w ciepłym gnieździe

żyje ptak serca

bije ptak serca

zdławionymi skrzydłami

 

pierze wydarte

w wietrze mieszka

 

król lubił chować głowę

w cieple pachnące gniazdo

pod moją lewą pachą

bowiem król bał się śmierci

 

ona stała na zewnątrz

zgarniała wydarte pióra

zimną ręką

usypiała wiatr

                       Halina Poświatowska

 

Dodaj do ulubionych:

 odkąd ptaki odfrunęły z moich słów
 i gwiazdy zgasły
 nie wiem jak nazwać
 strach i śmierć i miłość

 przyglądam się dłoniom
 bezradne
 oplatają jedna drugą
 i moje usta milczą

 bezimienne 
 wyrasta nade mną niebo

 i coraz bliższa 
 bez imienia
 ziemia rozkwita
                   HALINA POŚWIATOWSKA

Dodaj do ulubionych:

---

                                        I

Jak się nie nudzić? gdy oto nad globem

Milion gwiazd cichych się świeci, 

A każda innym jaśnieje sposobem,

A wszystko stoi – i leci…

                                     II

I ziemia stoi – i wieków otchłanie,

I wszyscy żywi w tej chwili,

Z których i jednej kostki nie zostanie,

Choć będą ludzie, jak byli…

                                   III

Jak się nie nudzić na scenie tak małej,

Tak niemistrzowsko zrobionej,

Gdzie wszystkie wszystkich Ideały grały,

A teatr życiem płacony –

                                   IV

Doprawdy, nie wiem, jak tu chwilę dobić,

Nudy mię biorą najszczersze;

Co by tu na to, proszę Pani, zrobić,

Czy pisać prozę, czy wiersze – ?

                                    V

Czy nic nie pisać… tylko w słońca blasku

Siąść czytać romans ciekawy:

Co pisał Potop na ziarneczkach piasku,

Pewno dla ludzkiej zabawy (!) –

                                   VI

Lub jeszcze lepiej – znam dzielniejszy sposób

Przeciw tej nudzie przeklętej:

Zapomnieć ludzi, a bywać u osób

– Krawat mieć ślicznie zapięty…!

---